Се доближил со фалангите кришум до самите ѕидини на кои Македонците почнале да ги местат и справите за качување и останатата техника.

Но среќата не била со него, од облаците блеснала млада месечина, доволна за бранителите да ги забележат Македонците и да удрат со се што имаат а тргнало и испаниченото население од градот кон ѕидините да помага. Се истурале камења, врело масло и фрлале стрели, изгинале многу Македонци а Филип се повлекол и не обидувајчи се веќе да го освојува Визант.

Градот во слава на овој миг за симбол на градот ја зел спасителката своја – месечината која многу векови од тогаш останала симбол на градот. Била симбол дури и под Римјаните и Византијците и се до доаѓањето на Турците.

А тогаш пак се повторила истата сцена со борбите и опсадите на градот кој се бранел со се што имала империјата на заодот. Градот сега со име Константинопол давал огорчен отпор но овојпат со тешки последици, завладеал тежок глад, исцрпеност и безизлезност.

Храброст им давало високо каченото знаме со полумесечината – спасителката нивна, од која очекувале некакво ново чудо како кај нивните предци нападнати од Македонците. Но такво немало та дошол судниот ден кога одбраната попуштила а од сите страни надирале ордите Османлии. Со денови траело пљачкањето, теророт, силувањата, колежот и палежите.

Најголем трофеј на Османлиите им се видело знамето со полумесечината кое гордо го носеле насекаде за да полесно се предаваат и другите земји кои ќе ги напаѓаат. Оделе со дигнато знаме од центарот на најсилната империја во Европа, со што ги потсетувале бранителите дека неминовно треба да се предадат, штом и царскиот град не успеал да се одбрани.

Носејќи го така насекаде и стоејќи и на ѕидините на новата престолнина, овој симбол заживеал и навлегол во свеста на секој поданик. А бидејќи Османлиите биле муслимани, како го ширеле исламот така го ширеле и овој симбол по сите земји. Оваа е најчестата и најстара верзија за овој симбол а неа ја обработува и Елис во неговото дело “Македонскиот империјализам”.