Зазорува. Ден се дени.
Знамиња и крст во сјај.
Плач врз лица разведрени -
и Турското има крај!
Свестете се,
молете се...
Робот в смртен страв глас крева: сета Русија со нас е,
ќе го преосвети храмот поганец што ни го гнасел!

Низ молитви и низ пости
ги испивме сите зла;
по планините, кај в злости
страден плач се распослал.
Господ вникнал
и воскликнал:
„В пекол злата фрлете ги!Таму нека тлеат в гроза,
тие пусти зломириси од светот што сум го создал!

Кај е мојот образ, кај е?
Овде животот е плач,
овде грда радоста е,
а царот - поробувач,
ред опакости
и злости!
Кој ли народ ширум светот од неправди не се тресе?
Кој ли Богу му е верен? Тоа само Русите се.

Александре, цару, стани,
Месијата ти си наш,
од јад и од смртни рани
страдни души спасуваш,
Христијани,
Муслимани.”
Така рече Јехова и рака врз царското рамо сложи,
ги благослови за борба воините силни, божји.

Со нив в ред е Ангел зрачен,
им ја крепи ведроста;
ведне поглед Демон мрачен,
се кикоти земјата!
Од ранина
до темнина.
Кренати сме против снегот, северот и луњи сури,
не ги плашат нив ни скрки, ни магли, ни диви бури.

Кои умеат да пишат,
зографине, поетине?
Тоа души што ни ниша
нека одмине и згине.
Сепнете се,
молете се...
Хомера по вторпат Господ би го создал, или Орфеј,
коишто би воспеале мажи како Ахилеј.

Разбуди се, петли пеат,
Марго, жртво Исусова,
глеј: знамиња нам ни веат
Крстот, Лавот, вера нова;
радост, граби,
стегни заби,
долго, долго ти робинка на Мохамед си му била,
но, верата ја сочува во својата дамар - жила.

Нимфи, песни раздиплете,
на серадост иде час.
Моми, бело облечете,
момчето е меѓу вас;
Сепнете се,
молете се...
Бргу! Борци боголики со пијалак почестете;
со хијацинт и гороцвет руси глави искитете.

Вие, в бој што ќе гинете,
Христови сте војувачи,
глави славни искитете
со цвеќе што слава значи.
Не се Еви
тие деви,
имињата нивни в шепот тие не ги спомнуваат,
ниту солзите од лице тие не ги истриваат.

Горда, благословена и славна
Русијо, ти вечна да си;
нема да си заборавна,
низ векови глас ќе гласиш.
Вековита,
силовита,
на цар Николај на глава дијадема ти му стави...
Царот Александар светот дур‘ живее ќе го слави!


(1 септември 1878 год., Охрид)
Григор Прличев