Народот создавал фабули од чисто уметничка побуда, а не за да задоволи една, а да негира друга идеологија. Естетски се дразнел со интересното, фантастичното, надреалното, та не е ни чудо што користел сé што ќе му дошло при рака. Постојат приказни за Бог и за ѓаволот како другари, па и браќа, кои говорат за врските со дуалистичките учења.

Бог и ѓаволот се субјекти на фабулата и се во служба на истата.

Приказната за средбата на Адам со ѓаволот, кој му вели дека тој ја повела земјата и бара од Адам да му ја продаде душата, не мора да се толкува само богомилски, туку може и фаустовски. Врската на народот со природата и со "природното", сфатено како здравје и виталност, говори за тоа зошто богомилството не опстанало на овие простори. Значи, творец на светот и на човекот е сепак Бог, а не ѓаволот.

Дуализмот се чини природен за умот на човекот.

Немоќта да се објасни злото и страдањето го гонело човекот да претпостави и други принципи на злото од кои тоа произлегува. Тоа се пред се бинарните опозиции: добро-зло, душа-тело, дух-материја, разум-емоција, каде вториот член е подреден и со негативна конотација.

Отвореноста на Македонија како крстопат може да се толкува како привилегија, зашто човекот овде научил да биде толерантно суштество. Да не прифаќа сé толку лесно, но и да дозволи да постои другиот и другото.