Евреите и Арапите од турската империја во време на првите населувања

А и за потиснатите Евреи во другите земји, кои бараа прибежиште од преследувањата на кои беа подложени во други земји, главно Русија, Полска, Белорусија, Украина, Романија, за да ги избегнат материјалните незгоди, прогоните на кои беа подложени во тие земји, да го зачуваат својот живот и својот национален лик, бидејќи тоа работничко население беше подложено на систематски погроми во тие земји, организирани од реакцијата што владееше таму, како и да им се даде можност на тие потиснати народи од еврејска националност да се почувствуваат слободни, независни, да имаат свое национално огниште и во крајот на краиштата да имаат своја држава. Противници на овој законски стремеж на Евреите од другите земји се главно арапските крупни земјовладелци кои што ги држат во потчинетост и не им даваат можност на арапските маси да се просветуваат, затоа што просветени тие маси нема да го трпат тој феудален режим на кој се подложени.

Летото 1911 год. арапските земјовладелци на чело со тие од Палестина – треба да се одбележи дека во тој однос сите крупни земјовладелци од арапските земји беа солидарни со арапските земјовладелци од Палестина – без оглед на тоа што имигрирањето на Евреите и разработувањето на запустените земји во таа област овозможуваа работа и на работници од арапска националност, постојано вршеа притисок преку своите депутати во парламентот, ( 90% од нив беа крупни земјовладелци експлоататори) врз владата за да го спречува емигрирањето на Евреите во Палестина.”

( Извор – “ Мемоари на Димитар Влахов “ од 1952 год., НИП “Нова Македонија“ 1970 год.,Скопје, стр. 127 )