После т.н.р “Студена војна”, како баланс кој може во секој момент да доведе до судир помеѓу Големите сили, се прибегнало кон облици на помала закана од нуклерна катастрофа.

Се појави концепцијата на т.н.р – “Специјална војна“. Иако до пред 20-тина години локалните војни се водеа воглавно во вон-Европските региони, (Европа се сметаше за решена во интересните сфери на суперсилите), сега со најновите војни посебно по распадот на Југославија, се виде дека тоа и не била баш решена работа. Иако се одпочна со Полска и револуцијата која доведе нова “демократска власт “ (со бунтот на “Солидарност” и бродоградилиштата) рушењето на Берлинскиот ѕид и спојувањето на Германија а раздвојувањето на Чешка и Словачка но и на целиот екс-СССР, на крајот беше – Балканот.

А на Балканот не беше ништо случајно. Така ПРВИ на “удар” беа – Романија и Бугарија. Првата со рушењето на режимот од Чаушеску а Бугарија со Тодор Живков. Интересно е денес што токму овие две земји се пак ПРВИ но сега во новиот “план” по кој ВЛЕГОА ВО ЕУ, како што и Полска ПРВА влезе во ЕУ од Балтичките земји а ПРВА “доживеа” револуција. Балканот целиот освен Грција (разбирливо) мина низ турбулентни фази на нестабилност и вооружени судири. Така ако во Албанија народот тргна на воените и др. магацини и да ограбува се што се создавало во безбедносна смисла (сл. и во Романија), во Бугарија и Србија се тргна на државните институции со протести, т.е со “помеки” методи. Таму се заземаа Парламентите за да дојдат “демократски“ режими но остатокот од народите на екс - Југославија завршија многу посурово. На териториите од сите нив беснееше војна. Македонија и македонскиот народ меѓу последните но со последици по сопствениот суверенитет во секоја смисла. И сето ова само ја потврди важноста на Балканот но и интересот на Големите за истиот, колку и да нас тоа не ни изгледа важно. Преку Специјалната војна се воведува концепт како можност за постигнување на стратегиски политичко- воени цели а со смалена опасност од нивна директна конфронтација. Впрочем таков ризик не си преземаа ниту при интревенциите на СССР во Чехословачка или на САД во Виетнам дури не и при кризата со Куба. Со реализацијата на оваа концепција суперсилите настојуваат да ги оддржат позициите во земјите и регионите кои представуваат нивна интересна сфера, но и да освојат позиции во зоните на “недефинирани интереси“ и евентуално да преземат позиции од спротивната страна секогаш кога за тоа ќе се укаже и најмала прилика.

Специјалната војна се води со употреба на одредени веке постоечки сили, организации и институции како и оние кои за таа цел наменски се формираат, опремуваат и обичуваат. Начелно се тежнее тие да се што помасовни, да ги има во сите структури на општеството кон кое се планира и изведува специјалната војна. Особено се дооспособуваат разните тајни и полутајни организации, друштва асоцијации и агентури на земјата – цел на пропагандата .

 Начелата на специјалната војна се :
* Разновидност и оригиналност во постапките.
* Сеопфатност во изведувањето на акциите.
* Офанзивност
* Максимална информираност за противникот.
* Тајност и Безбедност во постапките.
* Изненадување.