Кога го чул патрикот тој збор, многу на гајле паднал.
Се кај што одел, замислен одел.
Го пуштил измеќарот да го свика мезли-чот,
да им каже патрикот што човек сака царот, и за час ги собрал.
Им кажал патрикот што човек сака царот;
арно ама никој одговор не можел на тој збор да му даде.
Кога виде измеќарот од патрикот оти не можат крај да најдат за таков човек, му се моли на патрикот и на мезличот, него да го пуштат, џувап да му даде на дервишот.
Јок бидува, јок не бидува, најпосле го пуштија.
Одење измеќарот кај царот и се ставиле со дервишот за да се лажат.
Co прво дервишот почнал да му прави ишарет со раката,
со растворени прсти наугоре, како да излегува нешто од земи.
А пак измеќарот од патриког и тој така му направи со прстите одозгора наудолу,
мислејќи си оти дервишот сака да каже — вари некое тенџере, и тој му го клавал капакот. „Е, бре каурче, го прашал дервишот, што сакам да ти кажам со раката?"
„Знам јас што сакаш да кажеш, му рекол измеќарот, ама ти кажи си го твоето, јас ќе си го кажам моето."
„Јас ти кажав оти се што се раѓа од земи од Бога е," му рекол дервишот.
„Вистина тоа сакаше да кажеш, дервиш баба, му рекол, а пак јас ти кажав, оти ако Господ не пушти дожд одозгора, нема да порасте бериќетот."
Кога го чу тоа нешто царот, бравос му рече на измеќарот од патрикот.
Посакал дервишот млеко и леб и му даде на измеќарот да дроби и тој леб во млекото. Дробејќи измеќарот леб, си ги правел мошне мали залазите и си ги броел.
Таман посркале по пет-шест лажици и му вели дервишот на измеќарот:
„Знаеш, каурче, оти Господ сега јаде леб и млеко?"
„Ни јас знаам, ни ти знаеш, дервиш баба," му рекол измеќарот и го удрил со лажицата по рака.
„Зошто маваш, бре каурче, му рекол дервишот, што ти сторив, ја кажи ми да чујам?"
„Како што ми стори, бре дервиш баба, му рекол измеќарот, кога ми ги јадеш залазите мои, и залазите не знаеш кои се твои да си ти јадеш, та ќе знаеш Господ што јаде."
Кога го чу царот и тој збор од измеќарот, ашколсун му рекол и голем бакшиш му дал,
а пак дервишот го истерал, суруклеме.
|