Co денеска со утре се поминало баеги време.
Врвејќи едно утро сиромавиот пред богатиот, го видел и го викнал да му ги сака парите.
„Оти не си го плаќаш борчот, бре пријателе? му рекол богатиот како на лутина;
еве толку време кај те чекам, оти не се засрамуваш барем од малку малку да даваш и да се платиме."
„Ќе потраеш, чорбаџи, уште некој месец, му рекол,
дури да изврват ќаите со овците за на вилает, да ќе остават овците волна по трњето и јас ќе си ја соберам, та ќе ја продадам и ќе ми ти платам и натплатам; а не сега да ти давам малку, утре повеќе и до најпосле сите.
Тој еѓупштилак, чорбаџи, не го правам; ја сите веднаш, ја ти биди ми жив и здрав."
Кога го чу чорбаџијата тој збор од сиромавиот, брвна да се смее и да му вели, смеејќи се кр,кр,кр,кр:
„Ете, пријателе, трај коњу до зелена трева!
Ти ми велиш да собереш волна од трње и да ми платиш."
„Еее, се смееш, чорбаџи, му рекол сиромавиот, оти ти иде арно, чунки: се увери оти ќе си ги земеш парите." Кога го чул тој збор чорбаџијата, уште посилно се изнасмеал и го испуштил.
|